Ι. Κουτσαμπασοπούλου, Ν. Κοτζιαμάνη, Δ. Κωνσταντίνου,  Α. Μπιντούδη, Α. Άγριου, Γ. Ροδοκαλάκης, Τ. Μαλκότση

Ακτινολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου» 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Είναι σημαντικό να διερευνήσουμε  τις εστιακές ασύμμετρες περιοχές στο μαστό,  γιατί μπορεί να υποκρύπτουν την παρουσία νεοπλάσματος,  ειδικά αν αυτό συνοδεύεται από  ψηλαφητή μάζα.   Σκοπός: Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να  περιγράψει τους διαφόρους τύπους των ασύμμετρων  μαστών, σύμφωνα με τα μαστογραφικά  και υπερηχογραφικά ευρήματα.   Μέθοδος-Υλικό: Πραγματοποιήθηκε μία αναδρομική  μελέτη στο τμήμα μαστού του εργαστηρίου  μας, σε 153 γυναίκες (ηλικίας 36 έως 67  ετών), που υπεβλήθησαν σε μαστογραφικό και  υπερηχογραφικό έλεγχο. Τα κριτήρια εισόδου των  επιλεγμένων γυναικών στη μελέτη μας ήταν:1) η  παρουσία ασύμμετρου ιναδενικού ιστού, 2) πυκνές  περιοχές που εμφανίζονται σε μία προβολή, 3)  διαταραχή στην αρχιτεκτονική δομή του μαστού,  4) εστιακή ασυμμετρία. Στη συνέχεια τα ευρήματα  αξιολογήθηκαν με υπερηχογραφικό έλεγχο σε  συνδυασμό με το κλινικό ιστορικό της ασθενούς  και τη σωστή χρήση του συστήματος BI-RADS.   Αποτελέσματα: 63 ασθενείς (ποσοστό 41%)  παρουσίασαν μαστογραφικά πυκνές περιοχές  σε μία από τις δύο προβολές. Σε 42 ασθενείς,  ποσοστό που αντιστοιχεί στο 28%, το ινοαδενικό  στοιχείο παρουσίασε ποσοτική ασυμμετρία συγκριτικά  στους δύο μαστούς. Εστιακή ασυμμετρία  και στις δύο προβολές απεικονίστηκε σε 34 ασθενείς  (ποσοστό 22%). Τέλος, σε 14 ασθενείς  (ποσοστό 9%) απεικονίστηκαν διαταραχές στην  αρχιτεκτονική του μαστού.   Συμπεράσματα: Η ασύμμετρη κατανομή του  ιναδενικού στοιχείου στους δύο μαστούς και οι  πυκνότητες που εμφανίζονται στη μία προβολή  ή και στις δύο προβολές δεν σχετίζονται με την  ύπαρξη κακοήθειας, εκτός αν υπάρχει ψηλαφητό  εύρημα ή διαταραχή στην αρχιτεκτονική του μαστού.  Στις περιπτώσεις αυτές, το υπερηχογράφημα  είναι καθοριστικής σημασίας για τη διερεύνηση  των ευρημάτων και τη διενέργεια βιοψίας, ώστε  να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη της κακοήθειας

Γ. Σταϊνχάουερ1, Σ. Απέργης1, Β. Καρτσούνη1, Μ. Λεοντής1,  Δ. Κορκολής2, Δ. Δημητρουλόπουλος3

1: Α΄ Ακτινοδιαγνωστικό Τμήμα - Μονάδα Επεμβατικής Αγγειογραφίας  2: A΄ Χειρουργική Κλινική  3: Γαστρεντερολογική Κλινική  Αντικαρκινικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών  «Ο Άγιος Σάββας»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Περιγράφεται η περίπτωση άνδρα ηλικίας 47  ετών, που εισήχθη επειγόντως σε κατάσταση shock  σε επαρχιακό νοσοκομείο, με ιστορικό άλγους  κοιλίας, ρίγους, πυρετού και μεγάλη πτώση του  αιματοκρίτη.   Μετά από 10 ημέρες ο ασθενής υπεβλήθη σε  απλό ακτινολογικό έλεγχο, υπερηχογράφημα  κοιλίας – ήπατος, όπου διεπιστώθη τεράστια μάζα  στο δεξιό λοβό του ήπατος. Πραγματοποιήθηκε  MRI κοιλίας, όπου ανεδείχθη τεράστια μάζα στο  δεξιό λοβό του ήπατος ως επί αιμαγγειώματος και  μόρφωμα στο δεξιό νεφρό, χρήζοντα αμφότερα  περαιτέρω διερεύνησης.   Ο ασθενής παραπέμφθηκε σε νοσοκομείο των  Αθηνών και μετά στο δικό μας νοσοκομείο για  περαιτέρω αντιμετώπιση.  Υπεβλήθη σε πλήρη απεικονιστικό έλεγχο με CT  και ΜRI, όπου διεπιστώθη ενεργός ενδοκοιλοτική  αιμορραγία στο ήπαρ λόγω του σηραγγώδους  αιμαγγειώματος. επίσης, υπεβλήθη σε ενδαρτηριακούς  εμβολισμούς σε διαφορετικό χρόνο.   Μετά τον έλεγχο της αιμορραγίας πραγματοποιήθηκε  δεξιά εκτεταμένη τμηματεκτομή (right  tresectionectomy), χολοκυστεκτομή και δεξιά  νεφρεκτομή.   Λέξεις κλειδιά: Γιγαντιαίο αιμαγγείωμα, εστιακές  βλάβες ήπατος, ενδαρτηριακός εμβολισμός (TAE),  εκτεταμένη ηπατεκτομή, αδενοκαρκίνωμα νεφρού.                

M. Βερβερίδης1, M. Τσιάρτα2, M. Βακάκη2, Γ. Καπουλέας1,  Ο. Αχιλλέως1, Α. Πασσαλίδης1, Χρ. Κουμανίδου2

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός: Η πιλοτική εφαρμογή της επεμβατικής  ακτινολογίας για την αντιμετώπιση διαφόρων  μη αγγειακών νοσημάτων στο θώρακα και την  κοιλία με στόχο την καθιέρωση και περαιτέρω  επέκταση της μεθόδου σε κεντρικό νοσοκομείο  Παίδων.   Υλικό - μέθοδος: Πραγματοποιήθηκαν 24 διαδερμικές  επεμβάσεις με ακτινολογική απεικονιστική  καθοδήγηση, σε 20 ασθενείς. Δεκαοκτώ  επεμβάσεις είχαν σκοπό τη διάγνωση (16 βιοψίες  για διερεύνηση κακοήθειας). Έξι επεμβάσεις  αποσκοπούσαν στη θεραπεία και περιελάμβαναν  την παροχέτευση κύστεων ή συλλογών στην  κοιλία και την παροχέτευση του ουροποιητικού  συστήματος σε απόφραξη. Το υπερηχογράφημα  και η αξονική τομογραφία χρησιμοποιήθηκαν  για την καθοδήγηση της διαδικασίας σε 15 και  9 περιπτώσεις αντιστοίχως.   Αποτελέσματα: Η βιοψία τεμαχίου ιστού χρησιμοποιήθηκε για την αρχική διάγνωση κακοήθειας  σε 9 περιπτώσεις και ήταν επιτυχής στις 7 (77%).  Η παρακέντηση με λεπτή βελόνα χρησιμοποιήθηκε  για τον έλεγχο νέας βλάβης σε έδαφος  γνωστής κακοήθειας σε 6 περιπτώσεις, με μία  μόνο επιτυχία (16%). Τέσσερις από τις έξι διαδερμικές  παροχετευτικές επεμβάσεις (66%) ήταν  μερικώς επιτυχείς (επαρκής αρχική παροχέτευση  και προσωρινή κλινική βελτίωση). Οι υπόλοιπες  απέτυχαν. Δύο ασθενείς παρουσίασαν επιπλοκές  (10%), εκ των οποίων η μία ήταν σοβαρή.  Όλοι οι ασθενείς με διαδερμική παροχέτευση  χρειάστηκαν τελικά χειρουργική επέμβαση για  την επίτευξη του θεραπευτικού στόχου.   Συμπεράσματα: Η διαδερμική βιοψία τεμαχίου  ιστού υπό απεικονιστική καθοδήγηση είναι  μέθοδος επιτυχής και ασφαλής για την αρχική  διάγνωση κακοήθων συμπαγών όγκων στα παιδιά  και προτείνεται ως η διαγνωστική μέθοδος  εκλογής. Η διαδερμική παροχέτευση κοιλοτήτων  με καθετήρα είναι επωφελής στις περισσότερες  περιπτώσεις, το θεραπευτικό όμως αποτέλεσμα  είναι προσωρινό.   Λέξεις κλειδιά: Βιοψίες συμπαγών όγκων, παροχέτευση,  επεμβατική ακτινολογία, παιδιατρική, υπερηχογράφος, αξονική τομογραφία.    

Ι. Μοσχούρης1, Κ. Σταματίου2, Α. Μαρίνης3, Ν. Τεπελένης4, Μ.Γ. Παπαδάκη1, Δ. Ματσαϊδώνης1

1: Ακτινολογικό Εργαστήριο
2: Ουρολογική Κλινική
3: Α΄Χειρουργική Κλινική
4: Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Γ.Ν. Πειραιά «Τζάνειο»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός: Η αξιολόγηση της ευαισθησίας της υπερηχογραφίας με σκιαγραφικά μέσα (ΥΣΜ) και η παρουσίαση των αντίστοιχων ευρημάτων επί νεοπλασματικών θρόμβων (ΝΘ), οι οποίοι προκαλούνται από νεοπλάσματα ενδοκοιλιακών οργάνων.

Υλικό -Μέθοδος: Εξετάστηκαν 14 ασθενείς (11 άνδρες, 3 γυναίκες) ηλικίας 42-84 ετών. 10 εξ αυτών έπασχαν από ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, 3 από αδενοκαρκίνωμα νεφρού και 1 από καρκίνωμα επινεφριδίου. Όλοι οι παραπάνω όγκοι συνοδεύονταν από ΝΘ σε 20 συνολικά εντοπίσεις: στέλεχος πυλαίας φλέβας (n=9), κύριος (λοβαίος) κλάδος πυλαίας (n=3), νεφρική φλέβα (n=3), σπληνική φλέβα (n=2), κάτω κοίλη φλέβα (n=2) και ηπατική φλέβα (n=1). Όλοι οι ασθενείς εξετάστηκαν με απλό και έγχρωμο/Power
Doppler υπερηχογράφημα και με ΥΣΜ, κατόπιν ενδοφλέβιας χορήγησης ενισχυτή ηχογένειας 2ης γενιάς (SonoVue). Η νεοπλασματική προέλευση του θρόμβου επιβεβαιώθηκε ιστολογικά (3 ασθενείς) ή από τα ευρήματα της μαγνητικής τομογραφίας με σκιαγραφικό (11 ασθενείς). Σε 8 από τους τελευταίους, η υπερηχογραφική παρακολούθηση ήταν επίσης ενδεικτική της κακοήθους φύσης των θρόμβων.

Αποτελέσματα: Η ΥΣΜ ανέδειξε ενίσχυση εντός των θρόμβων, ενδεικτική της νεοπλασματικής προέλευσης αυτών, σε 19/20 εντοπίσεις ΝΘ (ευαισθησία: 95%). Το μοναδικό ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα της ΥΣΜ οφειλόταν πιθανότατα σε αδυναμία ανάδειξης ενίσχυσης λόγω της εν τω βάθει εντόπισης του ΝΘ. Με βάση τα αντίστοιχα διαγνωστικά κριτήρια, το απλό υπερηχογράφημα διέγνωσε ΝΘ σε 6/20 εντοπίσεις (ευαισθησία: 30%) και το έγχρωμο Doppler σε 9/20 εντοπίσεις (ευαισθησία: 45%). Οι διαφορές στην ευαισθησία της ΥΣΜ συγκριτικά με αυτήν του απλού και έγχρωμου/Power Doppler υπερηχογραφήματος
ήταν στατιστικώς σημαντικές (p<0,05). Σε δύο ασθενείς με ΗΚΚ, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε ενδαρτηριακό χημειοεμβολισμό, ο μετεπεμβατικός έλεγχος με ΥΣΜ ανέδειξε μείωση της παθολογικής ενίσχυσης των αντίστοιχων ΝΘ της πυλαίας φλέβας.

Συμπέρασμα: Η ΥΣΜ φαίνεται ότι παρουσιάζει υψηλότερη ευαισθησία από τις λοιπές υπερηχογραφικές  τεχνικές στη διάγνωση ΝΘ σπλαχνικών φλεβών και πιθανώς κατέχει θέση στον απεικονιστικό έλεγχο ενδοκοιλιακών νεοπλασμάτων που συχνά επιπλέκονται με ΝΘ.